جان کارتر : John Carter

 کارگردان : Andrew Stanton

 نویسنده : Mark Andrews، Andrew Stanton

 بازیگران :

 Taylor Kitsch...John Carter

 Lynn Collins...Dejah Thoris

 Samantha Morton...Sola

 Willem Dafoe...Tars Tarkas

 و...............          

 ژانر : اکشن

 درجه سنی : PG-13( مناسب برای افراد بالای 13 سال )

 زمان : 132 دقیقه

یکی از جنجالی ترین ساخته های دیزنی و احتمالاً عجیب و غریب ترین آنها تا به امروز ، فیلم « جان کارتر » بوده است. این فیلم با حواشی فراوانی که حتی از پیش از ساخته شدنش هم به گوش می رسید، باعث شد تا مدتها نقل محافل مختلف باشد. این صحبت ها از آنجایی آغاز شد که دیزنی اعلام کرد قصد ساخت فیلمی با بودجه گزاف 250 میلیون دلاری براساس یکی از داستانهای دنباله دار ادگار رایس بارو که « شاهزاده ای از مریخ » نام داشت را دارد. این خبر سبب شد تا بسیاری « جان کارتر » را بهترین فیلم سال قلمداد کنند چراکه داستانهای بارو حداقل همیشه در آمریکا طرفدار داشته است ( نام فیلمهای معروفی که به نحوی از داستانهای بارو الهام گرفته اند بسیار است؛ جنگ ستارگان و تارزان از جمله این فیلمها می باشند ). اما همزمان انتقاداتی هم از این پروژه می شد که مهمترین آنها مربوط به انتخاب بازیگر نقش اصلی مرد بود چراکه کمتر کسی می توانست قبول کند تیلور کیچ بتواند از عهده این پروژه 250 میلیون دلاری به عنوان نقش اصلی برآید! گمانه زنی ها درباره « جان کارتر » تا همین ماه پیش ادامه داشت و در آخرین مورد ناگهان خبر رسید که نسخه اصلی فیلم به سرقت رفته است و احتمالاً بزودی پیش از اکران عمومی در اینترنت منتشر خواهد شد! البته بسیاری بر این اعتقاد هستند که این خبر تنها به جهت تبلیغات بیشتر فیلم در رسانه ها منتشر شد ( فکرش را بکنید که هر خبرگزاری بخواهد سرخط خبرهایش را به این اتفاق اختصاصی دهد) چراکه هرگز نه خبری از دزدان شد و نه خبری از نسخه قاچاق.

اما بالاخره « جان کارتر » در ماهی که معمولاً فیلمهای پرهزینه ترجیح می دهند بر روی پرده نروند به نمایش درآمد. ظاهراً خودِ کمپانی دیزنی بهتر از هرکس دیگری از این مسئله آگاه بود که فیلم جدیدش توانایی رقابت با بلک باسترهای مهم تابستان از جمله « انتقامجوها » را نخواهد داشت، به همین جهت ترجیح دادند تا فیلمشان را با نام عجیب و بی مزه « جان کارتر » در ماه می و بدون هیچ رقیب خاصی بر پرده سینماها بفرستند.

داستان این فیلم درباره مردی به نام جان کارتر ( تیلور کیچ ) است. جان کارتر یک سرباز کهنه کار و آشنا به اصول جنگی است که در جنگ داخلی آمریکا هم حضور داشته ولی اکنون خسته از آن روزگار و به دنبال یافتن نان و آبی است! او بعد از وارد شدن به یک غار ، بی هیچ دلیل خاصی به سیاره بارسوم ( همان مریخ خودمان ) منتقل می شود! جان بعد از اینکه در این سیاره به هوش می آید ، متوجه می شود که این منطقه تفاوت های آشکاری با سرزمین مادری اش دارد. او در این سیاره می تواند پرشیبه اندازه 10 متر داشته باشد ( به دلیل جاذبه کره مریخ یا چیز دیگر، من نمی دانم! ) و در ادامه با موجوداتی 3 متری روبرو می شود که قصد جان او را می کنند. کارتر پس ار روبرو شدن با این موجودات زشت و مشکلاتی که بین آنها بوجود می آید، به این فکر می افتد که هرطور شده باید به زمین بازگردد چراکه سیاره کنونی جای ماندن نیست(!) اما ناگهان چشمش به شاهزاده خانمی زیبا به نام دیا ثوریث ( لین کالینز ) می افتد و هوش از سرش می پرد. البته یک مشکل اساسی در میان رابطه کارتر و شاهزاده خانم وجود دارد و آن اینکه پدرِ محترم خانم دیا قصد دارد به منظور برقراری صلح و ثبات در بارسوم، دیا را به ازدواج یکی از فرماندهان نیروهای دشمن به نام ساب تان ( دومینیک وست ) در بیاورد و این مسئله اسباب ناراحتی شاهزاده دیا را فراهم کرده است. به همین جهت راهی باقی نمی ماند جز اینکه جان کارتر با اتکا به تجربه های جنگی ای که دارد و پرش های بلندی که می تواند داشته باشد، به جنگ دشمنان دیا برود و...

« جان کارتر » از دسته فیلمهایی است که مخاطب ایرانی یا به شدت به آن علاقه مند می شود و یا اینکه به کل آن را پس خواهد زد، اما من سعی می کنم که میانه رو باشم! مشکل اصلی « جان کارتر » که احتمالاً خیلی ها با آن مواجه خواهند شد، روند دِمده و تکراری داستان است که از آغاز تا به انتهای فیلم هیچ غافلگیری و یا به اصطلاح سورپرایزی برای تماشاگر ندارد. قهرمان سازی در « جان کارتر » به حدی ناشیانه و تکراری است که احتمالاً از خودتان سوال خواهید کرد که آیا فیلمنامه نویسان این فیلم در زمان حال زندگی می کنند یا نه؟!

در این فیلم ما با دو قهرمان زن و مرد روبرو هستیم. شخصیت جان کارتر یک کهنه سرباز آمریکایی است که مطابق کلیشه ها از جنگ و خونریزی کنار کشیده اما ناگهان در یک موقعیت جنگی قرار می گیرد و خب دوباره طبق همین کلیشه ها ما می دانیم که او قرار است چه از نظر فکری و چه از لحاظ استراتژی جنگی ، برتر از همه جور موجود هوشمندی در سیاره مریخ، ببخشید بارسوم! باشد و مهمتر از همه اینکه چند تا نصیحت درست و حسابی هم به جنگ افروزان ظالم داشته باشد! دیگر شخصیت فیلم شاهزاده خانمی هست که این یکی هم تمام کلیشه های آشنای شاهزاده خانمها را دارا می باشد. او بسیار شجاع و جنگجو هست، زیر بار حرف زور نمی رود، عاشق صلح و دوستی هست، یکدفعه ای عاشق یک مرد از سیاره دیگر می شود و... همانطور که گفتم « جان کارتر » فستیوال شخصیت پردازی کهنه حماسی هست و اگر می توانید با این شخصیت های خسته کننده همذات پنداری کنید و حرف های احمقانه شان را درباره لزوم خوب زیستن تحمل کنید، با بخش داستانی فیلم مشکلی نخواهید داشت.

نکته قابل تحسین درباره « جان کارتر » که هزینه زیادی هم روی دست دیزنی گذاشته، جلوه های ویژه چشم نوازش است. در « جان کارتر » سیاره مریخ اگرچه شباهت چندانی به نمونه واقعی اش ندارد ( شاید در زمان وقوع داستان به شکل کنونی نبوده باشد! ) اما می تواند حس در مریخ بودن را به تماشاگر منتقل کند. موجودات زشت چند متری هم که می توان گفت یکجورایی از فیلم « جنگ ستارگان » الهام گرفته شده اند، کیفیت بسیار بالایی را به خود می بینند؛ اما کماکان این موجودات به رسم سنت دیرینه اینگونه فیلمها، فاقد شعور درست و حسابی هستند و معلوم نیست که تابحال چگونه زنده مانده اند!

نکته جالب توجه دیگر در جلوه های بصری فیلم، نحوه اکران سه بعدی اش هست که اظهار نظرات مختلفی را به همراه داشته. بسیاری بعد از تماشای فیلم معتقد بودند که فیلم چیزی برای ارائه بصورت سه بعدی نداشته و عده ای هم از تماشای « جان کارتر » سه بعدی اظهار رضایت کردند. شخصاً اعتقاد دارم که تماشای « جان کارتر » بصورت سه بعدی لذت بیشتری در مقایسه به دو بعدی دارد. فیلم صحنه های نبرد زیادی دارد که تماشای آنها بصورت سه بعدی واقعاً جذاب هست ( البته در بعضی لحظات این صحنه ها کمی تیره و تاریک هست که می توان از آنها چشم پوشی کرد) در کل از آن جهت که تقریباً تمام دکورهای فیلم کامپیوتری می باشد، بهتر هست که فیلم را با عینک مخصوصش ببینید تا بیشتر از آن لذت ببرید؛ سکانسی که شخصاً پیشنهاد می کنم بصورت سه بعدی ببینید لحظه ای است که حیوان پشمالوی بی شاخ و دمی به سمت جان کارتر حمله می کند؛ این سکانس فوق العاده است.

مقوله بازیگری شاید بی اهمیت ترین بخش « جان کارتر » باشد چراکه هرآنچه در 2 ساعت زمان فیلم شاهد هستیم، جلوه های ویژه کامپیوتری است که بازی بازیگران را تحت شعاع قرار داده. با اینحال باید بگویم که وضعیت تیلور کیچ در نقش قهرمان داستان قابل قبول است. این بازیگر جوان که چهره جدیدی در سینما به حساب می آید ( رزومه اش را که نگاه کردم یادم آمد که در « مردان ایکس : ولورین » هم بازی کرده! ) تلاش زیادی کرده که بتواند بهترین عملکرد را داشته باشد. اما یک ایراد اساسی به بازی او وارد هست و آن اینکه بیشتر از حد معمول در نشان دادن احساساتش غلو کرده است؛ چیزی شبیه به تئاترهای انگلیسی! خانم لین کالینز در نقش شاهزاده خانم ، همان راه جلوه های بصری فیلم را پیش می گیرد و برای چشم نوازی در فیلم گنجانده شده! خیلی مشکل هست که بخواهید با این شاهزاده خانم شیردل و باهوش ارتباط عقلی پیدا کنید! در کل به نظرم بهترین بازیگران فیلم ، مکمل ها هستند. دومینیک وست در نقش فرمانده بدذات به اندازه کافی خبیث هست که ما را قانع کند. سایرن هیدنز در نقش رهبر هلیوم هم پذیرفتنی است.

با تمام محاسن و معایبی که « جان کارتر » دارد، باید بگویم که در نهایت این فیلم اثری سرگرم کننده است که به یکبار دیدنش می ارزد. فیلمِ 250 میلیون دلاری دیزنی می توانست خیلی بهتر از این باشد اما فیلمنامه ضعیف و اشتباهات کارگردانی آندرو استانتون ( یکی از محترم و باکلاس ترین کارگردانان هالیوود که تمام ساخته هایش در کمپانی پیکسار یک شاهکار به حساب می آیند؛ او خالق و کارگردان انیمیشن هایی از جمله « والی- ایی » و « در جستجوی نمو » بوده است ) سبب شده تا « جان کارتر » بلک باستر جذابی نباشد. البته من جدای از مشکلاتی که گفتم ، مشکل دیگری هم در ارتباط با فیلم دارم و آن نام کاملاً ساده و بی مایه فیلم است که« جان کارتر » می باشد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

نويسنده : HM | تاريخ : چهار شنبه 13 ارديبهشت 1391برچسب:,

| نوع مطلب : <-PostCategory-> |